Bokser z łańcucha

Jedyne, czego tak naprawdę pragnąłem to kontakt z człowiekiem. Nic tak bardzo mi nie doskwierało, jak samotność. Nie przeszkadzała mi buda, ciężki łańcuch na szyi, spanie na gołej ziemi, chłód ani skwar.

Nie przeszkadzał mi brak wody i ciągłe pragnienie... Marzyłem tylko o tym, by mieć przy sobie człowieka. Chociaż na chwilę poczuć przyjacielski dotyk i drapanie za uchem...

Niestety, przez lata nie było mi to dane... Dopiero gdy trafiłem do fundacji trochę odżyłem. Mogę biegać, skakać i prosić ciocie o głaskanie! Dla jednych kojec jest przekleństwem, ale dla mnie jest już wybawieniem, choć ciocie mówią, że zasługuje na coś więcej niż 50 metrowy kojec. Podobno zasługuje na dom.

Ale mówią też, że zanim będą szukać mi prawdziwego domu, muszę zostać przebadany, odrobaczony, odpchlony, zaszczepiony, zaczipowany i wykastrowany.

Niestety podobno na to potrzeba pieniędzy, i to całkiem sporo... a tak się składa, że moja skarbonka jest całkiem pusta. Dlatego bardzo proszę Cię o wsparcie mojego startu w lepsze życie. Będę dozgonnie wdzięczny!

~ buziaki, Maciek