Bielik jest już u nas, ale na razie jest nieufny. Kładzie po sobie uszy i próbuje straszyć. Pewnie nadal się boi.

Rozpoczęcie: 13 Sierpnia 2024

Zakończenie: 14 Sierpnia 2024

Godzina: 23:59

Uratowany przez Was Bielik jest już u nas. Jak widzicie, nie czuje się jeszcze pewnie. I to na tyle, że kuli uszy i próbuje straszyć. Zupełnie jak podobna do niego z wyglądu Sasanka.

Ale po tym, co ten biedak przeszedł, wcale mu się nie dziwię. Może się obawia, że tu znowu ktoś zacznie go bić batem? Dajmy mu trochę czasu, a zobaczy, że u nas jest zupełnie inaczej 🙂

Dziękuję wszystkim osobom, które w jakikolwiek sposób przyczyniły się do uratowania Bielika od rzeźni i od handlarza. Bielik żyje tylko dzięki Wam!

Treść zbiórki

14 Sierpnia 2024, 07:47
Aktualizacja

Pozostały tylko godziny do końca zbiórki dla Bielika. Za wszelką cenę musimy zebrać brakującą kwotę. Czym wcześniej, tym lepiej. Bielik nie może zostać u handlarza na ten długi weekend. Bo może mu się przydarzyć coś złego. Wstępnie mam zarezerwowany transport dla tego biednego kucyka. Ale handlarz na pewno go nie wyda bez pieniędzy. Proszę, pomóżcie mi go wyrwać z rąk tego oprawcy.

Marek Sotek

Pokaż wszystkie aktualizacje

13 Sierpnia 2024, 07:47
PILNE! ❗

Gdy wszedłem na podwórko, z jednej z szop dochodziły gardłowe krzyki handlarza, trzask bata i jakieś hałasy, których nie byłem w stanie zidentyfikować. Nie namyślając się długo podbiegłem do szopy i gwałtownie otworzyłem ciężkie metalowe drzwi. Widok, który zobaczyłem, sprawił, że ręce same zacisnęły mi się w pięści. Wewnątrz szopy stał handlarz, z batem w ręku, zdyszany i wściekły. A pod ścianą, w najdalszym kącie, zobaczyłem szarpiącego się na bardzo krótkiej linie drobnego, białego kucyka. Jestem pewien, ze handlarz bił i znęcał się nad Bielikiem, ale nie mam dowodów. Musimy go jak najszybciej zabrać od tego oprawcy, zanim się wydarzy jakieś nieszczęście. Dziś muszę wpłacić zaliczkę, a jutro resztę pieniędzy. Proszę Was o pomoc.

Marek Sotek

Kiedy wysiadłem z samochodu na podwórku handlarza koni rzeźnych, od razu zrozumiałem, że coś jest nie tak. Z jednej z szop dochodziły gardłowe krzyki handlarza, trzask bata i jakieś hałasy, których nie byłem w stanie zidentyfikować. Nie namyślając się długo podbiegłem do szopy i gwałtownie otworzyłem ciężkie metalowe drzwi.

Widok, który zobaczyłem, sprawił, że ręce same zacisnęły mi się w pięści. Wewnątrz szopy stał handlarz, z batem w ręku, zdyszany i wściekły. Był wyraźnie zaskoczony, chyba kompletnie nie spodziewał się mojego wejścia.

A pod ścianą, w najdalszym kącie, zobaczyłem szarpiącego się na bardzo krótkiej linie drobnego, białego kucyka.

Bielik (tak go nazwałem) był kompletnie przerażony. Próbował za wszelką cenę odwrócić się tak, żeby nie mieć handlarza z tyłu za sobą, poza zasięgiem wzroku. Ale krótki sznur mu na to nie pozwalał. Dlatego Bielik, drżąc ze strachu, tylko dreptał niespokojnie to w jedną, to w drugą stronę, tupał nerwowo i przerażonym wzrokiem oglądał się za siebie, na handlarza. W pewnym momencie Bielik znieruchomiał i przez dłuższą chwilę patrzył wprost na mnie. Nie mogłem oprzeć się wrażeniu, że w jego wzroku widzę rozpaczliwe wołanie o pomoc.

Co tu się dzieje, zapytałem i podszedłem do handlarza, ledwo panując nad sobą. Jestem pewien, że ten zwyrodnialec znęcał się nad tym biednym kucykiem. Ale on tylko wzruszył ramionami, mruknął coś pod nosem i rzucił bat w kąt, pod ścianę.

Opanowałem się z trudem, bo wiem, że tylko od handlarza zależy teraz los Bielika. Jeśli nie zechce, nie będzie nawet ze mną rozmawiał i wyśle tego biednego kucyka prosto do rzeźni. A wtedy już nikt i nic mu nie pomoże. Więc nie mogę okazać gniewu, muszę się uspokoić i zrobić co w mojej mocy, żeby ocalić Bielika. Handlarz, choć niechętnie, w końcu zgadza się odsprzedać mi Bielika, ale tylko jeśli wpłacę mu jeszcze dziś 800 złotych zaliczki. Jeśli nie, jutro ta szkapa jedzie do rzeźni, dodał, żebym nie miał żadnych wątpliwości.