Ośliczki Balbina i Bubcia są już w naszym ośrodku. Czeka tu na nie morze świeżego sianka i jedzenie marchewek do woli. Najpierw jednak czeka je wizyta weterynarza , a wszystko to jest możliwe dzięki WASZEJ POMOCY! Dziękujemy

Jesteś tam, po drugiej stronie monitora?

Popatrz. Jeszcze szaro i chłodno jest gdy to piszę. Kwieciste łąki jakby odcinały oślą oborę od reszty świata. Już w nocy tu byliśmy. Handlarz zadzwonił wieczorem, że chce wywieźć Bubcie i jej mamę, bo mama coś słaba. Gdy przyjechaliśmy, Balbina leżała i pedałowała nogami w powietrzu. Natychmiast wezwaliśmy weterynarza, i to uratowało jej życie, gdy wsie wkoło pogrążone były we śnie.

Handlarz wyrzucił nam, że mógł stracić pieniądze przez to czekanie. I że nigdy więcej.
Nic nie mówiłam.
Bo cóż tu gadać.,.

Balbina nadal leży.
Głowę ma na kolanach Saszy.
Ciężko oddycha.
Musimy ją natychmiast zabrać.

Bubcia stoi nad nimi wpatrzona w mamę i cicho kwiczy.

Ja siedzę na betonowym
progu i piszę do Ciebie.

Widoki mam skrajnie różne.
Kwieciste łąki gdy patrzę przed siebie albo konającą nadal oślicę, gdy oglądam się na oborę.

Mała Bubcia co moment podchodzi do mnie. Trąca mnie oślimi chrapami, i patrzy wymownie. Potem wraca do mamy. I tak wkoło.

Handlarz szykuje samochód i śmieje się z nas. Bo kto da na chorą, starą oślicę 2200 zł w kilka godzin?

Unoszę głowę.
Słyszę huk trapu.
Handlarz podchodzi, dopala papierosa „te, miastowa, jak ona zacznie zdychać to ładuje i już nie czekam na pieniądze”.

Huk rozchodzi się po okolicy.
I zapada cisza.

Słyszałeś?
To dla małej Bubci..