Dziękujemy za każdą pomoc dla Krzywusa!

„Te, Krzywus! Ruszaj się! Prezentuj się lichoto!” pokrzykuje handlarz. Lekko przepycha nogą małego, siwego kucyka, który nieporadnie wypada przez próg obory. Widziałam różne konie.

Takiego jeszcze nigdy: 

„Dawaj, no leź!” teraz już kopniak, kucyk prawie traci równowagę. Próbuje ją złapać, zamyka oczy, uderza o ścianę.

„Po co Pani taka kaleka?!” pyta trzeci raz z niedowierzaniem. Chłopczyk za nim trzyma kij, i zerka na mnie. Gdy myśli że nie widzę, trzaska kucyka w kręgosłup i uśmiecha się szyderczo.

Przerabialiśmy to przy Wiośnie. Serce pęka podwójnie. Krzywus staje w miejscu. Próbuje połapać się w swoich nogach. Wygląda to jak uraz kręgosłupa. W sumie to bez znaczenia.

Staje i patrzy na mnie błagalnie...
a ja tak niewiele mogę.

Norbertowi lecą łzy.
Cały się trzęsie.
Chce podejść do kucyka, ale handlarz zatrzymuje go ramieniem.

„Najpierw zadatek, kasa, rozumiemy się?”

I po chwili ciągnie za sobą małego, krzywego kucyka...

Krzywus przewraca się dwa razy, chłopczyk już biegnie za nim z kijem. Zamykam oczy, niech to się nie dzieje. Wrócimy dziś. Prawda?