Wirus niestety zabrał rodzeństwo Toffika. Mały kociak jeszcze walczy.

Tą trójkę maluchów (nazwałam ich Toffik, Tosia i Tutek) zobaczyłam w wysokiej trawie, tuż obok ruchliwego skrzyżowania. Maluchy miauczały rozpaczliwie a ich mama lizała je i próbowała uspokoić.

Spojrzałam na te małe pyszczki i zamarłam… Czegoś takiego jeszcze nie widziałam. Oczy kociąt były monstrualnie powiększone, napuchnięte i mętne. pokryte dziwnymi naroślami. Wystawały na zewnątrz otwartych powiek tak, jakby zaraz miały wypaść. Z oczu ciekła ropa. 

Jak bardzo te maluchy muszą cierpieć! Jeśli mi wpadnie do oka ziarenko piasku, już boli mnie tak, że nie mogę na niczym się skupić. Więc te straszliwie chore, znieksztacone oczy muszą być źrodlem niewyobrażalnych cierpień. Dlatego te maleństwa tak przeraźliwie miauczą. Po prostu wołają o pomoc...

Co mam zrobić?! Miałam nie brać na leczenie kolejnych kotów dopóki nie zapłacę zaległych rachunków u weterynarza. W klinice już mi zapowiedzieli, że nie będą więcej leczyć przynoszonych przeze mnie zwierząt na kredyt. Muszę płacić od razu gotówką.

Ale przecież nie zostawię tu tych maleństw, tak bardzo chorych i cierpiących. To jakby od razu wydać na nie wyrok i skazać na okrutną śmierć. A przecież one nawet jeszcze nie poznały życia...

Więc biorę czarnego Tutka i dwa bure kocięta, Toffika i Tosię i idę do kliniki z postanowieniem, że nie wyjdę stamtąd, dopóki przynajmniej lekarze ich nie obejrzą. Chyba że wezwą policję.

Udało się na szczęście bez policji. Kiedy lekarze zobaczyli w jakim stanie są maluchy, zgodzili się je zbadać. Od razu mi powiedzieli, że to jest herpes, rodzaj wirusa, który atakuje oczy u kotów i może spowodwać ślepotę, a nawet śmierć. Toffik, Tosia i Tutek musieli urodzić się już zarażeni. W tej chwili są bardzo słabi i nie ma gwarancji, że  uda się uratować ich wzrok, a nawet czy przeżyją. 

Uprosiłam lekarzy żeby przynajmniej zaczęli je leczyć. Obiecałam, że poproszę o pomoc i zbiorę pieniądze, żeby się rozliczyć. Więc Toffik, Tosia i Tutek dostali leki przeciwbólowe (krople i zastrzyki) i doktor częściowo oczyściła ich oczy. Ale to dopiero początek leczenia. 

W tej chwili maleństwa razem z mamą są u mnie. Przemywam im oczy, wpuszczam krople przeciwbólowe. To na chwilę pomaga i wtedy maluchy zasypiają. Ale potem krople przestają działać i znowu miauczą rozpaczliwie, a ja nie jestem w stanie im pomóc.

Dlatego zwracam się do Was. Jeśli możecie, pomóżcie, bo tylko na Was mogą liczyć te maleństwa. Proszę w ich imieniu o każdą, nawet najmniejszą wpłatę.