Świnki - test człowieczeństwa

Życie zaczyna się w ciasnej klatce, kiedy otwierają oczka widzą tylko kraty, mamę zmuszoną do leżenia. Patrzą na swoje siostry i braci, na ich cierpienie i śmierć. Boją się bardzo, strach to jedyne uczucie, jakie znają, ludzka dłoń budzi przerażenie. Ta dłoń wyrywa je z kojca i ta dłoń na żywca, bez znieczulenia, obcina im ogonki i wyrywa zęby.

Wiecie, jakie to uczucie, ból zęba znany jest nam wszystkim, ale ból obcinanego nożyczkami ogonka jest nie do zniesienia. Krzyczą, wołają mamę, a ona krzyczy z rozpaczy i niemocy. Nie może ratować swoich dzieci, krzyczy i płacze. Tak płacze... Myślicie, że mama świnka nie ma serca i uczuć, to mama taka jak wszystkie, kocha swoje dzieci i cierpi razem z nimi. Czasem ktoś przychodzi i zabiera jedno czy dwa z podrośniętych prosiąt. Krzyczą przerażone, wołają mamę. Nie wiedzą, że właśnie nadszedł kres ich życia, wkrótce zostaną zabite i skończą jako pieczony prosiak na jakiejś imprezie.

Reszta rośnie, samiczki może, jeśli będą się nadawały, zostaną świniami hodowlanymi, będą jak ich mamy rodzić, cierpieć i patrzeć na śmierć swoich dzieci. Jak nie będą miały takiego wątpliwego szczęścia, zostaną zagonione, wśród krzyków i przekleństw do samochodów i wywiezione do rzeźni, tam przerażone, gnane rampami, na śmierć. Pójdziemy potem do mięsnego i kupimy kotleciki dla dzieci albo szyneczkę.

One - Basia i Franek miały szczęście, wyrwane z piekła, trafiły do raju. Basia z niedowładem tylnych łapek, po tym, jak połamano jej miednicę i łapki, i zostawiono na śmierć, Franek - maleńki i bezbronny, który przeraźliwie krzyczy, kiedy chce się go wziąć na ręce. Jesteśmy mięsożerni , one są mięsem. Ale ja dziś zobaczyłam w ich oczach coś, co mnie zawstydziło, sprawiło mi fizyczny ból . Strach, tak paniczny strach, i stałam tam tak, winna, tak, jak winni jesteśmy wszyscy. Nie jem mięsa od dawna, ale przez wszystkie te lata brałam udział w tym mordzie i w tym barbarzyństwie. Mam ich krew na rękach, ich ból na sumieniu.

Ratuję psy, koty, bo one są takie kochane, dziś zobaczyłam małe przerażone dzieci, popatrzyłam w ich oczy i było mi wstyd. Basiu, Franku, wybaczcie mi obojętność, wybaczcie, że nie widziałam w was tego wszystkiego, co dane mi było zobaczyć dziś. Dlatego postanowiłam pomóc tym maluchom i kobiecie, która przygarnęła maluchy. Potrzebują podkładów, kaszek mleczno-ryżowych, dań gotowych Gerber albo innych. Nie uratujemy ich wszystkich, ale te dwa maluchy możemy uratować  dla nas to test na człowieczeństwo. Wspaniała kobieta zajęła się maluszkami, tyle poświecenia i zwykłej ludzkiej dobroci. Iwonka dała im dom i opiekę, a my możemy pomóc tej wspaniałej osobie i świnkom.

Trzymałam dziś Basię w ramionach kiedy dostawała zastrzyk, krzyczała ze strachu, a ja czułam, że zaraz pęknie mi serce. Prosimy, ja, Iwonka i Ola o pomoc dla nich. Można wpłacić na ich utrzymanie choć parę złotych. Prosimy, błagamy, pomóżcie nam ludziom choć w ułamku wynagrodzić tym maluszkom wszystko złe, co je spotkało.