Walczę o życie jak lew, ale proszę pomóż mi!

Upalny czerwcowy dzień. Wolny od pracy, bo świąteczny. Właśnie wtedy zaczyna się historia małego Tytuska. Pewne małżeństwo postanawia spędzić ten dzień, odpoczywając na swojej działce rekreacyjnej. W trakcie kąpieli słonecznej, rozkoszując się tym pięknym dniem, słyszą koci płacz. Podrywają się z leżaków i szybko lokalizują dźwięk. Na sąsiedniej działce biegają i płaczą trzy małe kociaki. Z daleka widać, że są chore. Oczka i pysie całe posklejane ropą. Maluchy mają jednak szczęście – oto właśnie trafiły na ludzi, którym koci los nie jest obojętny. Państwo natychmiast podnoszą się z leżaków. Ponieważ zdarza im się dokarmiać działkowe koty, mają ze sobą kocie pyszności. Wykładają na miseczkę i ostrożnie podsuwają maluszkom. Maluchy niemal rzucają się na jedzenie. Udaje się je schwytać i zabezpieczyć. Tylko co dalej? Jest świąteczny dzień, wszystkie lecznice zamknięte, a maluchy ewidentnie potrzebują pomocy.

Przeszukują Internet i trafiają na Fundację Felineus. Kontaktują się i wysyłają zdjęcia kociaków. Wolontariuszka, która odbiera wiadomość, nie ma wątpliwości, że trzeba działać szybko. Sprawa nie była jednak prosta, bo tak chorych kociąt nie można było połączyć z innymi maluchami, narażając je tym samym na infekcję. Co gorsza, był to świąteczny dzień i lecznice były zamknięte. Całe szczęście jedna z naszych wolontariuszek zaoferowała, że może zabezpieczyć maluchy w klatce, w odizolowanym pomieszczeniu, a kolejnego dnia zawieźć je do lecznicy.

Kolejnego dnia maluchy trafiły do szpitala, gdzie spędziły kilka kolejnych dni. Od początku mały Tytusek był najsłabszy z całej trójki rodzeństwa. To on jako jedyny w starciu z kocim katarem stracił wzrok w jednym oczku. To on czuł się najgorzej i płakał najgłośniej. Ale walczył o życie jak lew i wydawało się, że pokonał wszystko, co najgorsze. Wraz z braćmi ze szpitala pojechał do jednego z naszych domów tymczasowych. Kociaki czuły się coraz lepiej, rosły, przybierały na wadze. Zostały zaszczepione i ogłoszone do adopcji. Niestety wtedy właśnie przyszedł kolejny wirus. Wszystkie maluchy „złapały” szalejącą ostatnio w okolicy kalcywirozę. Wszystkie miały owrzodzone pysie, nie chciały jeść, nie miały ochoty na zabawę. Jednak i tym razem znów w najgorszym stanie był mały Tytus…

Po tygodniu zaleconej przez lekarza antybiotykoterapii stan Tytuska nie poprawił się. Podjęto decyzję o przyjęciu go do szpitala. Po raz kolejny, malutki Tytusek zamknięty w lecznicowej klatce, podpięty pod kroplówki, walczył o życie. Po raz kolejny udało mu się wygrać. Po kilku dniach intensywnej terapii stan Tytuska poprawił się, a maluch mógł wrócić do domu, do swoich braci. Nie oznaczało to jednak końca leczenia. W tym czasie jego bracia zdążyli już wydobrzeć. Mały Tytusek wyglądał przy nich jak cień kota. Mały, chudziutki, takie kosteczki powleczone skórą. Choroba bardzo wyniszczyła jego organizm. Ale Tytusek z każdym dniem czuł się lepiej. Powoli przybierał na wadze, owrzodzenia zaczęły się goić, a maluch miał coraz większy apetyt.

Jego bracia znaleźli nowy wspólny dom. Tytusek niestety wciąż był w trakcie leczenia i został w domu tymczasowym. I znów kiedy wydawało się, że wychodzimy już na prostą, że Tytus w końcu będzie zdrowy i będzie mógł znaleźć kochający dom jego stan pogorszył się. Tym razem po raz kolejny zaatakował koci katar. Wróciliśmy po raz kolejny do punktu wyjścia: antybiotyki, wspomaganie odporności, zakrapianie oczu.

Tytusek znów walczy o życie jak lew i ani myśli się poddawać. My także się nie poddajemy, lecz niestety kończą nam się środki finansowe. A przecież nie możemy tak po prostu odpuścić, kiedy Tytus tak bardzo chce żyć. Dlatego nie pozostaje nam nic innego jak prosić was o finansowe wsparcie. Prosimy, pomóżcie tej chudziutkiej kociej istotce, która tak bardzo chce żyć szczęśliwie. Bo tutaj liczy się każdy grosz…