On już nawet nie przypomina kota... Koci wrak, umierający, niewidomy maluch błaga o życie

Ile może znieść kpcie dziecko? Ile bólu, cierpienia, samotności?

Niedziela. Dla wielu dzień odpoczynku. Jedni idą do kościoła, drudzy zjedzą obiad z rodziną, ktoś pójdzie na spacer, ktoś inny obejrzy coś w telewizji. A u nas od rana toczy się walka o życie. 

Mały kociak, zbyt mały jak na swój wiek, bo ma około 4 miesięcy, a wielkosciowo jakby miał 8 tygodni. Już nie widzi, nie czuje zapachów, przez uszy zatkane swierzbem nie słyszy. Odebrano mu wszystkie zmysły, choć jego kocie życie dopiero się zaczęło. 

Dlaczego w ludziach jest tyle obojętności? Dlaczego zamiast pochylić się i pomóc obracali wzrok z obrzydzeniem???

Maluch jest w stanie krytycznym. Odwodniony, wychudzone, w pyszczku jedna wielka rana, nos zaklejony ropą, oczy przeżarte przez koci katar, ogon i pupa tak oklejone i opuchnięte od biegunki, że ciężko rozpoznać płeć. Nie jest już kotem, jest wrakiem kota, choć jego życie zaledwie się zaczęło. 

Od razu Zrobiliśmy test na panleukopenię, na szczęście ujemny. Maluszek już dostał całą masę leków. Stan jest krytyczny, lecz obiecujemy walczyć dopóki jest nadzieja. Tylko jak, skoro nie mamy grosza przy duszy? 

Nazwałem go Kiwi. Nie mam pewności, czy to chłopiec, czy dziewczynka, ale musiałem coś wybrać. Jeśli się nie uda, nikt nie powinien odchodzić bezimienny i niczyj...

Najgorsze, że na miejscu jest jeszcze drugi maluch, w stanie wcale nielepszym. Wystraszony ucieka w popłochu, a z zapchanym noskiem nie wejdzie do klatki łapki, ale obiecuję, że choćbym miał tam spędzić całą dobę jeszcze dziś go złapię.

Z całego serca proszę o pomoc. Bez Was nie damy rady, one nie dadzą...