Brysia z mamą dziękują Wam za życie!

Kochani, jestem załamana. Byłam u handlarza, tego, który skupuje zwierzęta, których nikt inny już nie chce. Ma tam w takim starym blaszaku ośliczkę z malutką córeczką. Ta córeczka to Brysia, ma tylko kilka tygodni, a jej mama jest kulawa.

Handlarz mówi, że ma raka kopyta. Myślałam, że pęknie mi serce, gdy zobaczyłam malutką Brysię tak powiązaną. Jak ta ośliczka strasznie się szarpała. Jak ta biedna mama, kuśtykając, starała się swoją córeńkę ochronić i nie mogła nic zrobić. Zupełnie nic! Bo sama była uwiązana. One były takie bezradne, zdane na łaskę tego paskudnego człowieka. Nie miały nic, tylko siebie. Widziałam po smutnych oczach mamy, że boi się, że jej odbiorą Brysię i nigdy jej już nie zobaczy. Widziałam wiele takich oślich mam, które trzymano tylko po to, by zabierać na rzeź ich dzieci. Tak łatwo je rozpoznać. One zawsze są zaniedbane, mają wszawice, są zarobaczone, mają poprzerastane kopyta, ale najgorszy jest ten przejmujący strach, z jakim patrzą. One wszystko czują, wszystko rozumieją. Wiedzą, że z ludźmi nie wygrają, całe życie są tego uczone kijami, batami, linami! Są takie biedne. Całe życie robią za maszynki do produkcji mięsa, a potem wyniszczone same idą na ubój.

Zaczęłam krzyczeć na handlarza, żeby puścił ośliczki, że przecież ta malutka nie może pić mleka. On śmiał się tylko, że musi ją nauczyć wiązania, bo jutro w samochodzie jadącym do ubojni Brysia musi spokojnie stać, żeby się nie przewróciła i nie udusiła. Bo jak się zadusi, to on straci pieniądze!
Spytałam czemu je sprzedano, powiedział:

"Ta stara to już ścierwem śmierdzi i ledwo łazi a źrebak słaby i krzywy na nogach, nie nadają się do niczego. Ta stara i tak długo żyła. Z 9 źrebaków na rzeź dała. Dobra była, ale to się skończyło, teraz trzeba ubić, póki jeszcze coś mięsa ma. Jutro ładuje, będzie spokój."

Patrzyłam na malutką Brysię, na jej ukochaną mamę. Jak się do siebie tulą. Patrzyłam na zegarek, który bezlitośnie odmierzał czas, jaki im pozostał. Wiedziałam, że tutaj nie jestem w stanie nic zrobić, by im pomóc. Ten handlarz to wyjątkowo paskudny człowiek. On zamiast serca ma chyba portfel. Tam tylko pieniądze i pieniądze, a ja nie mam 4900 zł, by za nie zapłacić. Nie mam nawet 900 zł na zaliczkę, która sprawi by odroczono jutro ich wywóz do rzeźni.

Wróciłam do samochodu, zatrzasnęłam drzwi i się rozpłakałam. Lato, gdy inni się cieszą wakacjami, dla mnie jest koszmarem. Bo latem i jesienią jadą na rzeź urodzone niedawno końskie i ośle maluszki. Taki los właśnie ludzie zgotowali Brysi i jej mamie. Zamiast cieszyć się słońcem, trawą, ganiać po dworze, stoją na stercie odchodów zwierząt, które zostały ubite przed nimi i czekają na swoją własną śmierć. A ja sama nie jestem w stanie nic zrobić. Nie jestem w stanie ich uratować, jedyne co mogę, to modlić się by umieranie nie bolało. Nie jestem w stanie nawet myśleć, co muszą one czuć, jak bardzo będą przerażone, gdy nadejdzie ich koniec, bo na ubój pójdą osobno…

Powiedziałam malutkiej Brysi i jej mamie, że po nie wrócę. Powiedziałam handlarzowi, że nie odpuszczę! Ale sama nie dam rady i nie wiem, czy ktokolwiek mi pomoże zebrać zaliczkę. Czy kogokolwiek będzie obchodziło co się stanie z Brysią i jej mamą? Tak się boję, że się nie uda i jutro one umrą! Ten handlarz nigdy nie chce czekać na pieniądze. Każde dawać zaliczkę, a potem i tak za dzień czy dwa chce resztę. On nigdy nie daje dłuższych terminów, a moje zbiórki stoją…

Monika
 

Chętnie odpowiem na pytania:
Adopcje - 666 220 540
Ogólne - 570 666 540
fundacja@konikimoniki.org.pl

Dziękuję za pomoc. 

Zbiórka obejmuje wykup, transport, koszt diagnostyki, leczenia, wizyty kowala oraz zakup paszy i suplementów.

Zobacz więcej na www.konikimoniki.org.pl