Zygzaczek zbiera na leczenie ran zadanych przez przyjaciela…

Jedne kotki mają w życiu szczęście, inne pecha a jeszcze inne tak jak ja, potwornego pecha. Sam już nie wiem, co z tego, co mnie spotkało było najgorsze, więc po prostu opowiem Wam od początku jak to było. Wszystko zaczęło się kilka miesięcy temu, kiedy ludzie, u których mieszkałem, doszli do wniosku, że nie chcą już ze mną żyć pod jednym dachem.

Mówili, że brzydko pachnę, że brudas jestem, a ja się naprawdę bardzo starałem, siusiu i dwójeczkę robiłem zawsze do kuwetki i starannie wszystko zakopywałem. Sam czułem, że od jakiegoś czasu to wcale ładnie nie pachnę, chyba zaczęło się wtedy jak skończyłem roczek i zacząłem się interesować miauczeniem kociczek żyjących na ulicy. Bardzo chciałem którąś z nich poznać nieco bliżej.  Pewnego dnia ludzie mieli życia ze mną dość, wsadzili mnie do torby, zanieśli na bazarek i zwyczajnie z torby wytrzepali. Usiadłem na pupie w miejscu gdzie wylądowałem i zacząłem płakać. Już mi w głowie nie były kociczki, panicznie się bałem, chowałem się, gdzie tylko mogłem i wołałem moich ludzi.

Sam nie wiem, po co. Chyba jeszcze wierzyłem, że może mnie jednak pokochali chodź troszkę, przecież tak się fajnie razem bawiliśmy jak byłem malutką, tłustą kuleczką, pozwalali mi spać koło siebie a ja mruczałem im do snu. Nie wiem, czy chociaż przez chwilę za mną zatęsknili, ja tęskniłem potwornie. Po kilku dniach przyszła Pani i jedzonkiem zwabiłam mnie do dużego metalowego pudełka a potem zaniosła do lekarza dla kotków. Chwilę tam pobyłem, nie za bardzo mi się podobało, siedziałem w klatce i jeszcze mnie kłuli, podali coś dziwnego a jak się obudziłem to mi brakowało jajeczek. Podobno to przez jajeczka tak nieładnie pachniałem. No skoro tak to trudno – wolę mieć domek niż jajeczka. W końcu przyszła po mnie ta miła Pani i zabrała do siebie do domku. Tak bardzo się cieszyłem, a kiedy mnie Pani wypuściła z pudełka to myślałem, że jestem w niebie – widziałem mnóstwo kotków a ja kotki uwielbiam. Praktycznie od razu ruszyłem, żeby się do nich przytulać i się z nimi pobawić. Okazało się jednak, że kotki wcale nie są mną zachwycone, syczały i się mnie bały…

Zrobiło mi się strasznie przykro, ale myślałem, że im zaraz przejdzie. Niestety nie przeszło i nie mogłem zostać u tej miłej Pani, ale zgodziła się mnie do siebie zabrać jej koleżanka, też bardzo fajna i powiedziała mi, że też ma kotki. Pomyślałem, że teraz to ja już wreszcie będą miał domek :) I wiecie co? Znowu się myliłem… Większość kotków u tej nowej Pani mnie lubiła, ale był tam jeden starszy, chory kocurek, który jak mnie tylko widział, to chciał mnie bić. I to wcale nie na żarty, pewnego dnia mnie dopadł, pogryzł po pleckach i poranił mi uszko. I chyba w tym momencie przestałem wierzyć, że jeszcze mi się kiedyś uda, siedziałem pod łóżkiem, płakałem i żałowałem, że się kiedykolwiek urodziłem. Nawa Pani zaniosła mnie do lecznicy dla kotków i tam zostałem.

Po kilku dniach okazało się, że szukała dla mnie cały czas pomocy i znalazła ciocie, które mnie do siebie przyjmą. Były u mnie, opowiedziały o miłych kotkach, o tym, że będę miał dom, że jak tylko się zagoję to zamieszkam z fajnymi kotkami w moim wieku, które się ze mną będą bawiły. Ja już w nic nie wierzę… Te pogryzione plecki mnie bolą, ale dużo bardzo mnie boli, że nikt mnie nigdzie nie chce, albo ludzie, albo kotki…

Przyszedł do nas już z imieniem – Zygzak. Jest młodziutki, ma niewiele ponad roczek, patrzy na nas smutnymi, pozbawionymi nadziej oczętami. Wiemy, że jeśli dostanie szansę to będzie wspaniałym przyjacielem i dla człowieka i dla kotków, jest dużym, ale delikatnym stworzeniem.

Obiecaliśmy mu prawdziwy dom, ale najpierw musimy wyleczyć mu pogryzione plecki, opłacić jego pobyt w lecznicy i leki oraz testy na choroby zakaźne. Przepięknie prosimy Was o pomoc, dawno nie spotkaliśmy kotka, który miałby tyle pecha w życiu…