Okruszek mówi głosem SzkapoStada

Okruszek nie pamięta swojej mamy. Umarła, kiedy był malutki. Zaś od człowieka nie zaznał niczego dobrego. Właściciel obwiniał Okruszka o śmierć klaczy, więc widok malca przyprawiał go o złość. Przypominał mu, ile pieniędzy stracił!

Okruszek starał się nie narażać na dodatkowy gniew gospodarza, dlatego nawet koślawymi nóżkami nie próbował ruszać, żeby nie robić hałasu. Chociaż i tak byłoby mu ciężko, bo w chlewie został mu wydzielony paletami tylko mały kącik, który stał się całym jego światem... Podłogę pokrywała gruba warstwa gnoju, a świeże powietrze nigdy tam nie dochodziło. 

Kiedy gospodarz przypominał sobie o malcu, zwykle był już "po kilku głębszych". Chwytał wtedy za sznurek przywiązany do zbyt wielkiego kantara, a Okruszek, pokonując ból całego ciała, pokornie szedł. Krzywe nóżki, wygięty nienaturalnie kręgosłup, głowa zbyt ciężka, żeby wątła szyjka mogła ją utrzymać w górze... Oto Okruszek. Szli tak wzdłuż chlewika tylko po to, żeby powrócić w ciemny kąt.

Oblepiony mieszaniną moczu i odchodów nie przypomina obrazu dumnego konia. Rozmiarem bliżej mu do kozy... Ma cztery lub pięć miesięcy - gospodarz nie pamięta dokładnie, kiedy się urodził. I chociaż chciałoby się powiedzieć, że całe życie przed nim, to sprawa jest jasna. Najpierw my musimy zawalczyć o jego wykup, a później on musi wykazać ogromną wolę walki. 

Okruszku... znajdź siłę... a ja odszukam dla Ciebie Anioły, które pomogą nam w tej walce!

Aga ze SzkapoStada

Do rana musimy zapłacić 1500 zł, bo handlarz boi się, że malec jest zbyt słaby, żeby doczekać kolejnego transportu do rzeźni.

Lata temu podjęliśmy nierówną walkę o innego źrebaka. Klarci udało się podarować bardzo dużo dobrego czasu. Proszę, dajmy dziś szansę Okruszkowi...

Klara wywalczyła dla siebie spokojne życie!