Diagnozujemy Łapkę - prosimy o pomoc!

Cześć! Jestem Dolly, ale tak właściwie wszyscy wołają na mnie Łapka. Mam zaledwie 11 miesięcy, a już doświadczyłam tyle, że hoho. Niemalże od malucha byłam "szczęśliwa" wychodząca i na początku nie ukrywam, że nawet mi się to podobało.

Mogłam wszędzie postawić swoją łapkę i niczego się nie bałam... aż do pewnego feralnego dnia. Pod koniec października wpadłam pod samochód. Nic z tego nie pamiętam, ale było strasznie i bardzo bolało.

Znaleźli mnie ówcześni właściciele i zabrali mnie do weterynarza. Oh, jak się cieszyłam, że ich widzę - kocham ludzi, a tacy właśnie są najlepsi. Potem pamiętam, że leżałam na jakimś stole i moi ludzie mówili coś o uśpieniu czy eutanazji. Nie do końca rozumiem co to znaczyło, ale Pan weterynarz się nie zgodził. Powtarzał, że jestem bardzo silna i dzielna. No oczywiście, że jestem!

W każdym razie nigdy więcej nie zobaczyłam mojej rodziny... Nie wiem, dlaczego mnie zostawili, przecież zawsze starałam się być dla nich najlepszą wersją siebie. Nazajutrz obudziłam się bardzo obolała i jakaś... inna? Chciałam wstać, przywitać ludzi kręcących się w pobliżu mojej klatki i wtedy spostrzegłam... nie mam jednej łapki i kawałka miednicy.

Czułam że jednego dnia straciłam wszystko. Następne dni mijały długo, przenieśli mnie w miejsce, gdzie było mnóstwo innych kotków i czasem nawet ktoś mnie pogłaskał. Codziennie czekałam i nie traciłam nadziei, że moi ludzie wrócą. Aż któregoś dnia zadzwonił telefon, rozmawiali o mnie! Niedługo później przyjechali jacyś ludzie, wyglądali na sympatycznych więc od razu ich polubiłam. Usłyszałam z rozmowy, że jestem zdrowa i mogę jechać do nowego domku. I tak zaczął się nowy, lepszy rozdział mojego życia... A tak przynajmniej mi się wydawało. Nowi ludzie okazali się dużo lepsi, zyskałam nawet kociego braciszka.

Kolejne dni mijały przyjemnie, przepełnione miłością i buziaczkami... I wtedy nagle się zaczęło, oddychanie zaczęło stawać się dla mnie trudne i dziwnie męczące. Zaczęłam dużo spać i posmutniałam w oczach, przecież miało już być wszystko dobrze. Nowi ludzie zabrali mnie nie do jednego, a kilku różnych weterynarzy, obiecali że mnie nigdy nie zostawią i będą o mnie walczyć. Niestety żaden weterynarz nie wie co mi jest... zdiagnozowali już u mnie zapalenie dziąseł, zapalenie żołądka, bolesność kręgosłupa i nadczynność tarczycy. Miałam też robione echo serduszka, które na szczęście nic nie wykazało.

Każde kolejne badanie ciągnie za sobą coraz to większe koszty. Nie możemy znaleźć przyczyny, rodzice bardzo się martwią i jest mi przykro, że ich zawodzę. Tak bardzo chciałabym znów móc normalnie oddychać i cieszyć się życiem. Rodzice nie szczędzą na mnie ani złotóweczki... ale zaczyna im już zwyczajnie brakować pieniędzy, a przecież jesteśmy już coraz bliżej diagnozy! Następnym badaniem które mnie czeka jest rozszerzone, pełne badanie kału pod kątem wszystkich możliwych pasożytów oraz tomografia komputerowa w celu sprawdzenia czy nie doszło do powikłań po wypadku. Choć powinnam to nigdy nie miałam takiego badania, bo jest bardzo kosztowne.

Nikogo za to nie winie, uratowano mi przecież życie i mogę być teraz tu gdzie jestem. Zwracam się zatem do Was z nieśmiałą choć ogromną prośbą - czy moglibyście pomóc moim rodzicom pokryć koszty choć tych dwóch badań? Każda złotówczeka jest dla mnie ważna i zbliża mnie do trafnej diagnozy. Przecież ja już tyle przeszłam, zawsze byłam taka dzielna i tak bardzo kocham ludzi... proszę pomóżcie.

Z poważaniem, trójłapka Dolly ♡