By mogła żyć...

"Są takie koty, które swoją obecnością w domu tymczasowym chcą "nie przeszkadzać". Taka właśnie była Buloszka. Przyjechała z Ukrainy. Co przeszła w trakcie wojny-tego nie wiemy. Mała, spokojna, puchata kocica o pięknym zielonym spojrzeniu.

Spała na uboczu zwinięta w kłębek, brana na ręce wtulała się spokojnie w człowieka i mrucząc zasypiała. Gdy przychodziły kolejne rodziny chętne na adopcje moich podopiecznych z zaciekawieniem podnosiła główkę. Jednak nienarzucająca się kotka, schowana w kącie budki, "ginęła" w tłumie 15 miziastych mruczków.

Sobota-dzień pełen pracy, karmienie, kuwety, zdjęcia do ogłoszeń, kilka telefonów o koty. Wieczorem adopcja Pandy, a w międzyczasie rozmowa z małżeństwem o Mariczce. Czarnowłosa kotka zaciekawiła ich swoim ogłoszeniem, po niedawnej stracie ukochanego kota, chcą zapełnić złamane serce nowym ogonkiem. Chwila na przemyślenie i decyzja - przyjadą jeszcze dziś.

Życie zaskakuje na każdym kroku, a koty jeszcze bardziej - one same najlepiej wiedzą kiedy jest ich czas na adopcje..."

"Na adopcję zdecydowaliśmy się ok. 2 miesięcy po utracie naszej kotki, która była z nami od wczesnych tygodni jej życia. Niestety nieudany zabieg sterylizacji odebrał nam nasze małe szczęście. Gdy zobaczyliśmy jednego z podopiecznych fundacji - zobaczyliśmy naszą Perłę. Gdy przyjechaliśmy do Pani Pauliny po odbiór kotka nie umieliśmy nie odpędzić od wspaniałej gromadki. Nasza wybranka była dość mocno podobna do poprzedniczki i w tym momencie pojawiły się wątpliwości wynikające z ciągłego porównywania do naszej kotki.

I właśnie wtedy pojawiła się ONA. Skradła nasze serce swoją otwartością. Gdy na nią spojrzałem od razu odwróciła się do góry brzuszkiem i zaczęła uroczo mruczeć. Dała się wziąć na ręce i tak została przez ok. 20 min bez ruchu. Jedynie czego oczekiwała to cieplej dłoni na swoim kocim grzbiecie oraz miłości. Wtedy już wiedzieliśmy, że Ona wraca z nami.

Po przyjeździe do domu otrzymała nowe imię "Luna" swoją miseczkę oraz kocyk, na którym spędziła całą noc. Chyba już wtedy wiedziała, że to jest jej nowy dom. Z każdym dniem jej zaufanie do nas jak i do innych domowników rosło. Luna stawała się coraz bardziej chętna, by się bawić, biegać i przychodzić na kolana.

Niestety szczęście nasze i Luny dosyć szybko zostało zburzone. Podczas czesania jej futerka zauważyliśmy coś niepokojącego. Z jednej strony miała dziwne zgrubienie. Już na drugi dzień byliśmy z Luną u weterynarza.

Pierwsza diagnoza była druzgocąca - rak. Zadzwoniliśmy do fundacji z prośbą o radę. Otrzymaliśmy nie tylko radę, ale i fachową pomoc."

Kiedy dostaliśmy informację o podejrzeniu raka u Buloshki - Luny byliśmy tak samo zdruzgotani jak jej nowi opiekunowie. Jednak nie było czasu na rozpacz. Trzeba było działać. Szybki telefon do lecznicy, z którą współpracujemy od lat i nadzieja, że uda się jak najszybciej umówić wizytę u jednej z najlepszych lekarek na Podkarpaciu. Tym razem do Luny uśmiechnęło się szczęście. Zwolnił się termin i Luna pojechała na konsultację.

Po powtórnym, bardziej dokładnym badaniu, okazało się, że to nie rak, a wodonercze na jednej z nerek (cyt.: "prawej nerki nie znaleziono, w rzucie prawej nerki zmieniony twór z płynem w centrum (6x4cm), płyn niejednorodny echogenicznie - podejrzenie wodonercza"). Nerkę trzeba jak najszybciej usunąć, bo w takim stanie zagraża ona życiu kotki. Operacja będzie bardzo trudna i kosztowna, a ponieważ kotka została od nas wydana, mimo wcześniejszej wizyty u weterynarza i badań (karta z kiliniki w Kijowie do wglądu w załączniku, w takim stanie postanowiliśmy pomóc nowej rodzinie i koszty zabiegu oraz hospitalizacji wziąć na siebie.

Chcemy by nasza kotka mogła dalej żyć i mruczeć. Jak widać droga do szczęścia nie jest prosta. Mimo opuszczenia Ukrainy gdzie trwa konflikt zbrojny jej walka o lepsze życie wciąż trwa...