Czekoladka jest u nas już około tygodnia. Myślę, że dobrze czuje się w stadzie.

Czekoladka to bardzo kochana ośliczka. Od razu zaczęła się do mnie przytulać i prosić o pieszczoty. Handlarz się śmieje, że będzie się łasiła do rzeźnika zaraz przed śmiercią. Te osiołki są bardzo miłe i serdeczne. Jak można skazać na śmierć takiego słodziaka. Nie możemy na to pozwolić. Potrzebne jest 1200 zł. Mamy czas do wieczora. Proszę Was kolejny raz o wsparcie. Marek Sotek

Kiedy tylko Czekoladka zobaczyła mnie z oddali, zaczęła głośno nawoływać po oślemu, jakbym był długo wyczekiwanym gościem. Może mnie z kimś pomyliła? Ale nie. Kiedy podszedłem blisko, Czekoladka od razu wyciągnęła pysk w moją stronę na tyle, na ile pozwoliła jej lina. Obwąchała mnie dokładnie. A potem wtuliła we mnie głowę, wyraźnie szczęśliwa, że przyszedłem.

Ta oślica tak do wszystkich – powiedział handlarz, który przyszedł chwilę po mnie – do mnie też tak ryczy. Ciekawe czy do rzeźnika też się będzie chciała przytulać – dodał i długo się śmiał z własnego dowcipu.

Nie skomentowałem, chociaż miałem wielką ochotę. Wiem, że z handlarzem lepiej nie wchodzić w ostrą wymianę zdań, bo w każdej chwili gotów jest powiedzieć, że nie sprzeda mi Czekoladki. I nic wtedy nie zrobię, bo zgodnie z prawem on może zrobić ze swoim osiołkiem co zechce. Również oddać do rzeźni, co właśnie ma zamiar zrobić.

Postałem z Czekoladką tak długo, jak mogłem. Podrapałem ją za uszami, pogłaskałem. Była taka szczęśliwa. Trudno mi było ją zostawić, ale w końcu musiałem to zrobić. Bo chociaż Czekoladka tak bardzo kocha ludzi, tak bardzo im ufa, to właśnie ze strony ludzi grozi jej straszne niebezpieczeństwo. Jutro rano Czekoladka ma jechać do rzeźni. Handlarz zgadza się ją odsprzedać, jeśli wpłacę mu dziś 1200 zł zaliczki. Wtedy odwoła transport do rzeźni i poczeka kilka dni na resztę pieniędzy.

Bardzo proszę o pomoc.