600 gramów strachu

Jestem Kapsel. Urodziłem się na działce, gdzieś pod Łodzią. Przyjeżdżali tam ludzie, którzy zostawiali jedzenie mojej mamie. Chociaż byli dobrzy, mama mówiła, żebyśmy trzymali się od ludzi z daleka. Mieliśmy swoją budkę... Ja, mama i moje rodzeństwo.

Pewnego dnia zaczął do budki przychodzić ktoś inny, tak duży jak mama. Pewnie też był głodny... Mama była bardzo zdenerwowana, przeganiała intruza, a my bardzo się baliśmy. Wtulaliśmy się w siebie, kiedy mama na niego krzyczała. Tak bardzo, bardzo krzyczała... On jednak ciągle przychodził. Mama powiedziała, że nie możemy tu zostać. Podczas przeprowadzki dwójka mojego rodzeństwa zginęła. Nawet się z nimi nie pożegnałem... Mama była bardzo smutna, szukała ich, ale przepadli. Na zawsze.

W rowie było mokro. Marzliśmy, kiedy wiało. Było głośniej niż w naszej budce. Nie było bezpiecznie. Któregoś dnia mój braciszek zniknął. Mama wybiegała na murek, wołała, ale on nie wrócił. Bałem się odejść od mamy. Mama płakała, ja też płakałem. Byłem głodny, tak bardzo głodny... Kiedy poczułem jedzenie, wyszedłem z kryjówki i podszedłem do miseczki. Wtedy usłyszałem hałas, wyjście zniknęło, nie mogłem wrócić do mamy, biegałem, płakałem, nagle zrobiło się ciemno, a jacyś ludzie mówili, że nie mogę umrzeć jak moje rodzeństwo. I że wrócą do mamy, żeby nie miała znowu dzieci.

Teraz jestem w miejscu, gdzie nie ma wiatru i deszczu. Gdzie jest ciepło i gdzie mam jedzenie. I gdzie jest człowiek, przed którym nie mogę się schować. Kapsel ma dwa miesiące. Jest półdzikim kotkiem, który znalazł schronienie w domu tymczasowym. Jest leczony z powodu kociego kataru i powoli oswaja się z obecnością człowieka.

Kapselek to nasz 89 podopieczny. Nie jest nam lekko przy tylu zwierzakach, więc jeśli możecie pomóc nam w opłaceniu rachunku za profilaktykę i leczenie maluszka - będziemy ogromnie wdzięczni.