Łzy wolontariusza a w tle czająca się śmierć...

Wychowałam je niemal od urodzenia. Dbałam, karmiłam, bo obie matki były zbyt słabe i zbyt młode, żeby je wychować. Zapewniłam im najlepsze, wysokomięsne karmy na start, po nocach robiłam barfa  - żeby były zdrowe. Matki myły, tuliły, pomagały w opiece. Cieszyłam się kiedy rosły i wyglądały jak pączki. Prowadzone przez weterynarza zostały dwukrotnie odrobaczone, a te większe zaszczepione w wieku 8 tygodni. Od początku mieszkały w sterylnej izolatce.

Teraz pytam  - dlaczego...

Dlaczego muszę płakać, nie spać po nocach... Przecież zrobiłam wszystko, żeby dać im najlepszy start pod słońcem  - start do nowego domu.

Kocięta - było ich 11 - na chwilę obecną (4 lipca) cztery już odeszły. Pozostała siódemka walczy o życie. Nie poradzę sobie sama. Muszą być w szpitalu.

Jedyne co mogę zrobić to prosić o pomoc. Maluszki walczą z paskudnym wirusem. Samo leczenie jest bardzo drogie, ale ratować chcemy za wszelką cenę. Podano im już chyba wszystko, co może im pomóc - od antybiotyku, kroplówek zaczynając, po środki odpornościowe (zylexis, fosprenil), i przeciwwirusowe (cykloferon, interferon).

Ja mogę już tylko liczyć na cud. Wy jeszcze możecie pomóc. Bo każda wpłata to szansa na zakup kolejnych drogich leków odpornościowych i przeciwwirusowych.

One walczą. One chcą żyć. I mają szansę - bo lekarze również nie śpią po nocach, żeby dać im szansę na życie i odgonić czającą się ciągle w kątach śmierć... Niech moje łzy i nieprzespane noce nie pójdą na marne. Choć ciężko nie płakać kiedy umierają dzieci, którym poświęciło się prawie 3 miesiące życia.