Porzucone kocie dziecko błaga o pomoc. Błaga o życie!

Miziołek słania się na nóżkach. Zamiast jeść – wymiotuje. Większość czasu leży, a gdy chce wstać, unosi się tylko na przednich łapkach, przez chwilkę wodzi wzrokiem po pokoju i zmęczony, spuszcza łepek. Przewraca się na boczek. Miziołek nie korzysta z kuwety, nie chce się bawić, przestaje reagować na pieszczoty. Jedyne co mu się udaje, to cichutkie mruczenie, bardziej wyczuwane dłońmi na jego żebrach, niż słyszalne dla ucha.

A miało być tak pięknie. On już raz nam prawie umarł. Zabrany z  działek, gdzie porzucono go na pastwę zimy, ledwo przeżył. Kroplówki dzień w dzień, serie zastrzyków i modlitwy do miski z jedzeniem. Ale wyżył. Szkieletorek z oczkami niewiniątka. Tylko by na rączkach u ludzi się nosił. Wędką bawić się nie umiał. Bał się piórka. Gdy skakał z wysokości 30 cm, łapki rozkładał, jakby skakał ze spadochronem co najmniej…

Ale wydobrzał i wolniutko się wszystkiego uczył. A teraz to. Kolejne umieranie. Ile nieszczęść przypada na jednego kotka?! Miziołek ma pół roku może. Może nie… Możemy pozwolić mu umrzeć. Możemy pomóc odejść bez bólu. Możemy go uśpić. Ale możemy go też uratować. Spróbować kolejny raz wyrwać go z objęć śmierci. Możemy pokazać, że ten świat bywa piękny. Tylko razem z Wami możemy.

Leczenie FIPa jest cholernie drogie. Żadnej fundacji na nie nie stać. Jedynie z Waszą pomocą my możemy spróbować ocalić Miziołka. Możemy mu pomóc tak, jak pomogliśmy już dwóm fundacyjnym „fipkom”.