PILNE! Ostatnie godziny dla Sary! Może się nie udać...

Sara całe swoje życie poświęciła człowiekowi. Pracowała, rodziła, spełniała oczekiwania i zachcianki. Od zawsze robiła, co kazali ludzie. Bo konie nie mają prawa do własnego zdania. Nie mogą robić tego co by chciały. Jedzą, pracują, odpoczywają, wtedy gdy zdecyduje pan. Nie mogą się poskarżyć ani sprzeciwić i nie mogą zawieść pokładanych z nich nadziei. Bo gdy je zawiodą, jadą na ubój, darmozjadów trzymać nikt nie chce. Nawet tych najbardziej zasłużonych.

Sary młodość minęła już dawno. Posiwiałe skronie, wystający kręgosłup, koślawy chód i opuchnięte nogi. Jest bezużyteczna. Nie zarabia. Jest niechcianym kłopotem generującym koszty. Właściciel uznał, że więcej z niej nie wyciśnie i sprzedał na mięso. Handlarz zapłacił, załadował siłą na rzeźnicki wóz i zabrał, nie dopytując się o nic.

Dla niechcianej Sary został już ustalony termin zabicia. W oborze czeka na swój ostatni transport w życiu. Bezsilna, zrezygnowana, pogodzona ze swoim losem. Dobrze wie, że nie może się sprzeciwić, bo za to dostaje się batem lub kijem. Nawet gdyby chciała, to nie ucieknie, bo nie ma jak. Zresztą gdzie ona, stara kulawa Sara, miałaby uciec? Nikt na nią przecież nie czeka. Nikt nie tęskni. Nikt nie pyta. Nikomu na niej już nie zależy, bo nie da się na Sarze zarobić. W naszym świecie koń, by mieć prawo do życia, musi się do czegoś nadawać, inaczej każdy się od niego odwraca. I tylko handlarz, zacierając ręce mówi, że się nada, że ją podpasie i będzie idealna. Do zabicia. Jeszcze tylko chwilę, jeszcze kilka kilogramów tłuszczu na grzbiecie. Potem koniec.

Sama nie dam rady za nią zapłacić, ale jeśli pomożecie, zrobię wszystko, co w mojej mocy, by zapewnić jej dobrą, troskliwą opiekę. Proszę o życie dla Sary. Mamy czas na spłatę do 5 maja.