Nie wie gdzie jest pion, a jej świat chyli się ku upadkowi...

Jeśli wydaje Ci się, że pozycja kota na zdjęciu jest nieco dziwna - masz rację. Ale to naprawdę nic w porównaniu ze stanem kota na wejściu do fundacji! Początkowo patrzyła tylko w sufit. Nie umiała opuścić głowy. Przewracała się przy każdej próbie przesunięcia się. Absolutnie nie miała pojęcia, w którą stronę powinna się przemieścić, by oddalić się od tej paskudnej wyciągającej się w jej stronę ręki.

I ta agresja! Gdyby była w stanie - zabiłaby nas od ręki! Do dziś, a minął już ponad miesiąc, jest jednym z najtrudniejszych w obsłudze kotów w naszym szpitaliku. Nosi nieoficjalne bardzo mało cenzuralne imię na "J";), a co młodszym wolontariuszom jest pokazywana jako wzorzec agresji. Wspólnymi siłami - doprowadziliśmy ją do stanu całkiem niezłego. Nauczyła się już całkiem nieźle jeść z misek, o ile są umocowane przy samej podłodze. Korzysta z kuwety. Potrafi do niej sama wejść i wyjść.

Nauczyła się też znakomicie uciekać w momencie, gdy nachodzi czas zastrzyków. Wydawałoby się, że upolowanie w podbierak niepełnosprawnego kota siedzącego w klatce jest zadaniem dość trywialnym - o, nie! Cała rzecz w tym, że ona reaguje kompletnie nieprzewidywalnie. Dla nas i dla siebie - mamy zdanie, że ona sama nie do końca wie, czy skacze w górę, w dół czy w boki. W każdym razie - leki dostaje, codziennie.

Według wstępnych prognoz - jeszcze ładnych kilka tygodni. Nie wiemy, czy uda się przywrócić ją do normalności, raczej będzie musiała zostać w zamkniętym pomieszczeniu (lub azylu z wolierą), bo pewnie nie będzie w stanie unikać zagrożeń. Ale widzimy już, że może żyć - jeść, pić, kontaktować się z innymi kotami. Czyli żyć w miarę szczęśliwie - i do tego będziemy dążyć. Ale czeka nas jeszcze długa droga, na którą musimy zebrać finanse. Leczenia nie możemy przecież przerwać. Z góry dziękujemy za Wasze wsparcie!