Błagamy o pomoc! Sytuacja jest TRAGICZNA!

Pisząc te słowa, trzęsą mi się ręce ze zdenerwowania. Sięgnęliśmy totalnego finansowego dna. Przymusowa przeprowadzka doprowadziła nas do bankructwa, jeśli w przypadku fundacji można użyć takiego określenia. Co dalej z naszą misją i fundacją? Musimy odpuścić dalsze ratowanie.

Sprzedałam prywatną nieruchomość i kupiłam za to ziemię pod azyl. Zredukowałam pracowników tak, że obecnie na miejscu jest tylko jedna zatrudniona osoba i ja. Wypatrujemy sobie flaki, by to ogarnąć. Ponieważ nie ma środków na budowę, funkcjonujemy w miejscu bez udogodnień, co tylko wydłuża czas pracy i sprawia, że jest ona jeszcze cięższa. Nie wiem, co mogłabym zrobić więcej.

Mimo oszczędności jesteśmy w coraz gorszej sytuacji. Dzisiaj, po kolejnej wiadomości, gdzie darczyńca wycofał się z pomocy, usiadłam na środku podłogi i rozpłakałam się. Nie wiem, co robić. Tracimy auto dostawcze, które mieliśmy spłacać w mniejszych ratach, ale przez dłuższy okres czasu. Jednak z tej pomocy także się wycofano, więc nie będę miała jak dowozić do azylu siana i innych gabarytów. Auto stało się niezbędne, a właśnie je tracimy.

Trzy zaległe faktury za wynajem psiego domku zaraz zaowocują jego zabraniem i psy zostaną bez swojego budynku. Niezapłacony prąd i gaz.

Oddzielna zbiórka na leczenie zwierząt stoi, więc za chwilę nie będziemy mieć wsparcia weterynaryjnego.

Błagam Was o pomoc, mam nadzieję, że to przejściowe kłopoty związane z wakacjami. Mamy tyle planów, nowe miejsce miało nam otworzyć możliwości na przyjmowanie większych wolontariatów pracowniczych, organizowanie spotkań z młodzieżą z ośrodków wychowawczych. Tymczasem azyl tonie, a ja jestem na skraju załamania nerwowego z wizją, że będę musiała zamknąć fundację.

Jak mam przyjmować kolejne zwierzęta w takiej sytuacji?

Przyjmujemy zwierzęta bezdomne, chore i wykluczone. Miejsce u nas znajdują nie tylko zwierzęta skrajnie zaniedbane, ale i zwykłe kundelki, na które mało kto chce wpłacać darowizny. Również zwierzęta gospodarskie, które miały umrzeć, znajdują u nas schronienie i opiekę.

Muszę kupić chorym koniom leki i specjalistyczną paszę, od miesiąca prosimy o pomoc w zakupie mokrej karmy dla psich staruszków, co też pozostaje bez odpowiedzi. Mam wrażenie, że nasi podopieczni stali się niewidzialni.

Proszę Was, pomóżcie nam przetrwać ten okropny czas. Bardzo Was potrzebujemy.