Ktoś się pochylił nade mną...

"Ktoś się dłu­go po­chy­lał nade mną
Cień nie cią­żył na kra­wę­dziach brwi.
Jak­by świa­tło peł­ne zie­le­ni,
jak­by zie­leń, lecz bez od­cie­ni,
zie­leń nie­wy­sło­wio­na, opar­ta na kro­plach krwi.

To na­chy­le­nie do­bre, peł­ne chło­du za­ra­zem i żaru,
Któ­re się we mnie osu­wa, a po­zo­sta­je nade mną,
cho­ciaż prze­mi­ja opo­dal - lecz wte­dy sta­je się wia­rą i peł­nią.

To na­chy­le­nie do­bre, peł­ne chło­du za­ra­zem i żaru,
taka mil­czą­ca wza­jem­ność..." - Karol Wojtyła

"Przystanął Człowiek, przyglądał się... Jego oczy były pełne ciepła - takie jakich nie widziałam chyba jeszcze nigdy. Przykucnął i powoli wyciągnął do mnie rękę. Skuliłam się, ale czułam, że nie chce mi zrobić krzywdy (już dosyć jej zaznałam na ulicy). Jego ręka powoli zbliżyła się do mnie... Poczułam ciepły i delikatny dotyk. Instynktownie wtuliłam główkę w wyciągniętą dłoń. Pozwoliłam się wziąć na ręce. Pomyślałam - po kilku miesiącach tułaczki w końcu pochylił się ktoś nade mną..." - Rossa

Wiersz Karola Wojtyły i opowieść Rossy przedstawiają nam w skrócie zakończenie ulicznej tułaczki kilkumiesięcznego kociątka, wyrzuconego w centrum Rzeszowa. To kocię mieszkało tam od 4 miesiąca życia, przez kolejne 4-5 miesięcy. W centrum, na często uczęszczanej ulicy, a jednak nikt wcześniej nie wyciągnął pomocnej dłoni i nie zwrócił uwagi na czekające codziennie, na skrawki jedzenia, pod śmietnikiem kocię.

Ta historia trochę nie mieści się w głowie, bo Rossa jest ufnym, domowym kotem. Dlaczego nikt jej nie pomógł wcześniej? Musiała czekać tyle miesięcy na tego Człowieka, który w końcu wyciągnął do niej rękę i zabrał do domu. I choć nieszczęścia Rossy nie zakończyły się w tym momencie, to przynajmniej ma pełną miskę, kąt do spania i opiekę człowieka.

Koteczka przyjęta została pod opiekę fundacji na prośbę wolontariuszki, która zabrała ją z ulicy i zapewniła dom tymczasowy.

Kotka już drugiego dnia po zabraniu z ulicy trafiła do lecznicy na badania. Widać było, że jest zaniedbana, ale nie spodziewaliśmy się tego najgorszego - białaczki.

Pozostałe wykonane badania nie odbiegają zbytnio od normy. I choć widać w nich efekty pobytu na ulicy, to źle nie jest. Zleciliśmy dodatkowo wykonanie badania PCR w celu potwierdzenia białaczki. Kotka obecnie nadrabia zaległości w jedzeniu i spaniu oraz przytulaniu się.

Wiemy jedno - ktoś musiał nad nią czuwać. Ktoś pokierował naszą wolontariuszkę w ten rejon, bo miała ją zobaczyć. To właśnie nam było pisane jej pomóc. Bo jeśli faktycznie ma białaczkę, to na ulicy nie miałaby żadnych szans na przeżycie. A gdyby choroba dała o sobie znać, umierałaby długo i w ogromnym cierpieniu. Bo taka jest białaczka...

Co czeka ją w przyszłości? Kolejne badania za kilka dni, żeby sprawdzić, czy organizm się regeneruje. Kolejne odrobaczenie, bo po pierwszym widać było, ile pasożytów mieszkało razem z nią. Szczepienie i kastracja jeśli tylko da się ją wykonać. Jak każdy kot z białaczką kotka musi być pod stałą opieką lekarza. To wygeneruje ogromne koszty. Ale może znajdą się Ludzie, którzy - tak jak nasza wolontariuszka, pochylą się nad jej dolą i pomogą jej żyć...