Powypadkowa Tail prosi o pomoc!

Niedziela, pewne małżeństwo jedzie głównymi ulicami Rzeszowa. Ruch jest niewielki, miasto niczym nie przypomina tego w godzinach szczytu, w środku tygodnia. Samochodów jest niewiele, nawet na głównych arteriach, ale wiele z nich jedzie dość szybko, szybciej niż na co dzień. Podróżujące małżeństwo dostrzega leżące przy głównej, wielopasmowej drodze, kociątko. Natychmiast zatrzymują samochód, włączają „awaryjki” i podchodzą do potrąconego kociaka. Maleństwo żyje, jest przytomne, ale nie może się podnieść. Pasażerka delikatnie zawija zwierzątko w bluzę i zabiera do samochodu. Kociak jest bezpieczny, ale co dalej? Jak mu pomóc?

Jest niedziela, wszystko pozamykane… Pierwsze co przychodzi w tym momencie małżeństwu do głowy, to nasza fundacja. To fakt, ostatnio zrobiło się o nas trochę głośno, szczególnie w mieście. Ludzie wyszukują naszą stronę internetową, a na niej adres. Nie dzwonią, nie doczytują, że jesteśmy siatką domów tymczasowych. Po prostu wpisują adres w nawigacji i jadą kilkanaście kilometrów, na drugi koniec miasta, z nadzieją, że znajdą pomoc dla kociego malucha.

Nasza wolontariuszka jest nieco zdziwiona, gdy otwiera drzwi. Czy ma ludziom za złe, że przyjechali prosić o pomoc w wolny dzień? Absolutnie nie! Wręcz przeciwnie, jest im wdzięczna, że pochylili się nad biednym, potrąconym maluchem. W pierwszym momencie chce wytłumaczyć ludziom, że choć jest niedziela, to miejskie schronisko i tak dyżuruje, a tego typu sprawy należy wówczas zgłaszać za pośrednictwem straży miejskiej. Chwyta za telefon z zamiarem zadzwonienia do nich… Spogląda jednak na przerażone kocie oczy i bezwładnie zwisający ogonek, spogląda na zatroskane twarze ludzi, którzy nie przeszli obojętnie… i coś w niej pęka. Zamiast do straży miejskiej, dzwoni do dyżurującej lecznicy z prośbą o przyjęcie powypadkowego kociego dziecka.

Kilkadziesiąt minut później małżeństwo dociera z kociakiem do wskazanej przez wolontariuszkę lecznicy. Lekarze od razu przystępują do pracy. Okazuje się, że to kotka, w wieku około 3,5 miesiąca. Po badaniach stwierdzają, że w zwisającym bezwładnie ogonku nie ma czucia głębokiego, a zatem konieczna będzie jego amputacja. Na szczęście kotka samodzielnie się wypróżnia, staje także, na wszystkie 4 łapki. Dostaje na imię Tail, czyli po prostu ogonek (z j. angielskiego). W obrazie morfologicznym niepokoi wysoki poziom granulocytów kwasochłonnych, co wraz z mocno nasuniętymi na gałki oczne trzecimi powiekami sugeruje mocną robaczycę. Podejrzenia potwierdzają się w kolejnych badaniach.

U małej Tail stwierdzono obecność płucników, czyli gatunku nicienia pasożytującego w płucach. Czeka ją więc długie i stopniowe odrobaczanie, a kotka musi pozostać pod stałą obserwacją. Okazuje się także, że Tail jest nosicielem wirusa białaczki, a zatem już dziś wiemy, że na zawsze pozostanie kotem specjalnej troski, wymagającym regularnego wspomagania układu immunologicznego.

Co stałoby się z malutką Tail, gdyby nie dobrzy ludzie, którzy pochylili się nad nią i ich determinacja, by znaleźć pomoc? Na ulicy, ranna, bezbronna, nie miała żadnych szans… Na szczęście teraz jest już bezpieczna, a my dopilnujemy, aby nigdy więcej nie spotkała ją żadna krzywda. Niestety leczenie Tail i późniejsza opieka to koszty, które przewyższają nasze możliwości finansowe. Dlatego bardzo mocno prosimy i bardzo mocno liczymy na Waszą pomoc!