Najsmutniejsze kocie oczy na świecie...

Chociaż ta historią może wydawać jak wiele innych historii o potrzebujących kotach, to jednak proszę, zatrzymaj się i przeczytaj o losach trzech wiejskich kotek o najsmutniejszych oczach świata.

Początkiem września, wolontariuszka fundacji wybrała się na przejażdżkę nad pobliskie stawy. Po kilkunastu kilometrach wjechała w wąską, wiejską uliczkę gdy nagle przy drodze zauważyła małego kotka. Zatrzymała się odsunęła szybę i zakiciała. Malec nie uciekł. Wolontariuszka zauważyła że kotek ma chore oczka, z których zaczyna płynąć ropa.

Kiedy wysiadła z samochodu dostrzegła tuż obok jeszcze dwa inne kotki w podobnym stanie, z zaropiałymi oczami, bardzo chude. Trikolorki - zatem koteczki - pomyślała.

Jedna nie miała siły, żeby nawet się podnieść i zareagować na obcą osobę. Spojrzała tylko na wolontariuszkę smutnymi oczami z rezygnacją.

Obok drogi znajdował się tylko jeden dom, z którego po chwili wyszła starsza pani. Zapytała się wolontariuszki czy ta chce koty, bo ona je tylko dokarmia raz dziennie. Kocicy już dawno nie ma i ona nie wie skąd te koty się wzięły. Zapewne okociła się jakaś bezdomna kocica, zniknęła a kocięta zostały bez opieki matki.

Wolontariuszka dość długo zastanawiała się co zrobić z kotami. Czy zostawić je i tym samym skazać je na pewną śmierć? Mogły zabić je auta, choroba czy dzikie zwierzęta. A jeśli nawet by przeżyły to trzy niewykastrowane kocice mnożyłyby dalej kocią bezdomność. Czy zabrać je ze sobą pomimo przepełnionej fundacji, rosnących kosztów i ogromnych długów?

Wysiadła do samochodu, żeby pomyśleć, kiedy już prawie miała odpalać samochód spojrzała na kotki i znowu zobaczyła trzy pary najsmutniejszych kocich oczu, które mówiły  - nie zostawiaj nas, ratuj nas.

Zadzwoniła do prezes fundacji i oznajmiła - znalazłam trzy kotki przy drodze. Na moje oko są chore, nie mogę ich tutaj zostawić. - Wiesz, że fundacja jest przepełniona. Nie mamy środków. Ale zrób im zdjęcie i mi wyślij. Po chwili dostała odpowiedź - Weź je. Nie mogło być inaczej. Wolontariuszka złapała koty i zawiozła do siebie do domu.

Tam biedactwa najedzone i bezpieczne usnęły.

Następnego dnia kociaki pojechały do lecznicy. Okazało się, że są chore na koci katar, koszmarnie zapchlone i zarobaczone. Czeka nas zatem przeprawa z pasożytami, chorobą, brakiem odporności. Kotki muszą zostać przebadane i przetestowane. Ale najważniejsze, że są już bezpieczne - że otrzymały pomoc.

Chociaż Fundacja jest przepełniona po brzegi i wciąż więcej kotów przybywa niż zostaje adoptowanych, nie mogliśmy odmówić pomocy tym trzem kocim biedom. Liczymy na państwa dobre serce i na to, że zechcecie i tym razem nam pomóc.