Gryzia

Przez całe życie trzymała się na uboczu. Chodziła swoimi ścieżkami. Przychodził czas rodzenia — rodziła i wylizywała oseski. Było zimno, mróz i śnieg? Chroniła się w otwartych piwnicach i pod ciepłymi silnikami samochodów… Nie było łatwo, ale wolała to, niż zbytnią bliskość ludzi.

Nie chciała nas w swoim życiu…

Zanim ją złapaliśmy parę lat temu na kastrację i leczenie łapki, na pewno urodziła kilka zastępów maluchów. Potem już miała spokój. Zdrowie dopisywało, karmicielka widywała ją codziennie na wieczornym posiłku. Sielanka.

Niestety, jak to z sielanką bywa — nie może trwać wiecznie i nie zawsze jest tak pięknie, jak wydawać się może na pierwszy rzut oka.

Gryzia nagle zaczęła chudnąć. Coraz częściej opuszczała zwyczajowe karmienie. A gdy już się przyczłapała, widać było, że cierpi. Jadła niechętnie, poruszała się niezdarnie. Rzucała wystraszone, podejrzliwe spojrzenia karmicielce i innym kotom.

W lecznicy okazało się, że życie Gryzi nie rozpieszczało. Nie ma ani jednego ząbka w buzi, futerko pozlepiane i skołtunione, na brzuszku kłębowisko z sierści, guzów, ropy i krwi. Oczko z przewlekłą zmianą na rogówce. Gryzia jest tak odwodniona, że lekarz nie mógł pobrać krwi do badania. Gryzia ma taki katar, że widać ropę kapiącą z noska na pyszczek. Ma tak zaawansowaną chorobę nowotworową, że guzy na listwie mlecznej zaczęły się rozpadać.

Usg jamy brzusznej i prześwietlenie płuc — w sobotę. Czekamy aż się ustabilizuje, by włączyć drugi antybiotyk. Czekamy aż nawodni się wystarczająco, by w końcu pobrać krew do badania. Czekamy… Być może będzie operacja, być może będzie jeszcze w Gryzi siła i moc. Być może…

*środki niewykorzystane na Gryzię przeznaczymy na inne koty w potrzebie.