Stoczniowy kocur po latach bezdomnego życia...

Każdy kot wolnobytujący, który zamieszkuje tereny stoczni w pewnym momencie na skutek trudnych warunków życia dochodzi do granicy wydolności i jego organizm zaczyna szwankować zdrowotnie.

Ten kot nigdy nie otrzymał imienia od wolontariuszy opiekujących się stocznia. Był bardzo płochliwy i właściwie niezbyt stabilnie trzymał się jednego punktu. Z grubsza wiedzieliśmy, w jakiej części stoczni ma swój rewir, ale nie zawsze pojawiał się na stoczniowej stołówce w tym miejscu. Tym trudniej było zaobserwować u niego zmiany kondycji. W optimum kocur wyglądał tak jak na poniższej fotografii - grubiutki, ładny.

Pół roku później - jesienią - był mało do siebie podobny. Zauważyła go Pani dokarmiająca koty ulicę dalej, i poprosiła o interwencję. Kocur przeniósł się obok, dołączając  do dużego stada kotów i tam dopominał się o swoją rację jedzenia. W sumie jednak mało zjadał i uciekał. Pomieszkiwał na klatce budynku. Szukał ciepła, oparcia i pomocy. Zaczął wyglądać coraz gorzej. 

Postanowiliśmy zabrać go do weterynarza i zrobić mu kompleksowe badania, a dalej podleczyć. Kot został złapany. 

Okazało się, że główną przyczyną jego stanu jest fatalny obraz jamy ustnej i zębów. Oglądając fotografie trudno je nawet skomentować. Straszne!

Zęby i choroby przyzębia, obok chorób nerek, są podstawowym problemem, z którymi borykamy się zabierając koty na leczenie. Trudno nawet sobie wyobrazić, z jakim bólem i przykrościami wiąże się życie dla kota przy takim stanie uzębienia. 

Ten biedak ma na szczęście ten problem już z głowy. Zęby zostały usunięte. Jego stan ogólny ulega poprawie. Kocur został też wykastrowany. Liczymy na to, że wróci do pełni sił, nadrobi wagę i odzyska apetyt i animusz. Jak zwykle zwracamy się do Darczyńców o pomoc w sfinansowaniu działań na rzecz poprawy losu i życia kotów wolno żyjących, w tym i tego stoczniowego birbanta. Dziękujemy za ofiarowaną pomoc, za serca i złotówki!