Odebrany interwencyjnie Karol zbiera na start w nowe życie

Często, zazwyczaj nocą patrzyłem na drzwi wejściowe do domu, wiedziałem, że mi przecież nie wolno tam wchodzić, ale bardzo chciałem. Szczególnie zimą, albo jak padał deszcz, a najbardziej to chciałem jak była burza. Wiem już jednak od szczeniaczka, że mi nie wolno do domku wchodzić. Niektóre pieski nawet jak mieszkają na zewnątrz to mają swoje mini domki, budy. Ja jednak nawet budy nie miałem.

Kiedy padało siedziałem cały mokry, kiedy było zimno nie miałem się jak zagrzać. Jestem młodym pieskiem, mam nie więcej niż 3-4 latka, ale pewnie dużo dłużej bym już nie przeżył, bo mały piesek z takim krótkim noskiem szybko się zaziębia, łatwo może dostać zapalenia pęcherza, a wiadomo, że niekoniecznie bym do lekarza dla piesków trafił. Wiecie, już mi się zdarzało chorować… Gdyby nie dobrzy ludzie, którzy zobaczyli, że ja mieszkam bez swojej budy pewnie żyłbym już tam tak na zawsze. Kiedy trafiłem do cioć i ciocie zaniosły mnie do domu to nie mogłem uwierzyć, że będę mógł spać pod dachem… Ciocie mówią, że kiedy już będą mógł zamieszkać w swoim domku to znajdą mi taki domek w którym będę mógł zawsze spać w domu, koło moich ludzi. Bardzo, bardzo bym się cieszył.

Maluch dostał na imię Karol. Bez zdrabniania, bo to dostojny Pan Pies. Znaczy bawić się to lubi, biegać na spacerkach też, ale sam jego chód przywodzi na myśl rodziny królewskie. Jest fajny, ale nadal boi się sam wchodzić do domu, nadal pamięta, że nie wolno i tyle. To jednak chyba jedyna trauma jaką ma. Chcemy żeby jak najszybciej znalazł dom i wreszcie żył tak jak każdy piesek powinien, zadbany i kochany. Zanim jednak Karol będzie w swoim nowym domu mógł zamieszkać to musimy go odrobaczyć, wykastrować, zbadać mu krew przed zabiegiem i zaszczepić. Jesteśmy w koszmarnie złej sytuacji finansowej, bez Waszej pomocy nie damy rady.