"Pani, on już jest na umarciu" - to usłyszeliśmy od właścicieli. I co niby mieliśmy zrobić? Zostawić Reksa?

Historia Reksia jest tak banalna, jak wiele historii innych psów zaniedbanych, porzuconych, niechcianych, skrzywdzonych przez człowieka. Słysząc słowa: „czasem rzucę mu kość, a tak to kury mu wszystko jedzą”, już wiesz, co ten pies przeżywał, jak egzystował, jak cierpiał.

Przywiązany do ciężkiego łańcucha, miał umrzeć śmiercią głodową. Ale Reksio jest dzielnym i silnym psem, jego skrajnie wychudzone ciałko nie poddało się. Nie umarł. Żyje. Wierny swojemu katowi, cierpliwie znosił mękę, jaką zgotował mu człowiek, czekał, aż go z łaski nakarmi, rzuci choć okruch chleba. O wizycie u weterynarza już nawet nie wspominamy.

Zaniedbania, jakich doznał, odbiły się na jego zdrowiu. Oczy, zęby, stawy, co jeszcze? Reksio widzi już tylko sercem i swoim merdającym ogonkiem. Mimo iż zniósł wiele cierpienia, kocha ludzi i jest cudownym, mądrym psem. Rozpoznaje już znajome głosy w lecznicy i energicznie reaguje merdając ogonkiem. 

Dosyć długo przebywał w lecznicy, gdzie był diagnozowany i leczony, tam nabierał sił na lepsze nowe życie.

Został spory dług, który musimy uregulować. Jeżeli możesz, wesprzyj Reksia! 

Przesyłamy od Reksia całusy!