Walka ukochanych łapek

Ostatnio moja dyskopatia powoduje silny ból, osłabienie mięśni i trudności z poruszaniem się.

Także mam przyjmować drogie suplementy na stawy do końca życia (koszt ok.400 zł za 120 kapsułek). Po dziesięciu dniach przyjmowania suplementów moje kolana znów zaczęły się zginać, wcześniej nie mogłem nawet tego zrobić, a chodzenie jest dla mnie łatwiejsze.

Dodatkowo ostatnio zachorowały mi oczy, w palcu pojawił się piasek, a teraz zapalenie skóry na ogonie...Liczne wizyty u lekarza, leki i zabiegi kosztowały około 1500 zł. Wszystko to oznacza, że jestem coraz starszy i potrzebuję dodatkowej opieki. Kilka tygodni temu zacząłem chodzić na masaże, chcę też zacząć hydroterapię (1100 zł).

Dziękuję też za całe wsparcie, jakim do tej pory mnie obdarzaliście. Jesteście najlepsi!

Od operacji nie miałem czasu na nudę. Przeszedłem terapię rehabilitacyjną, podczas której musiałem wchodzić do wody, czego nie znoszę, ale potem, za każdym razem, ręce robiły mi masaż, mogłem się naprawdę zrelaksować i zapomnieć o ziemskich troskach. Błogość!

Ostatni piątek był dniem innym, z zaplanowanymi badaniami krwi, które miały mnie przygotować do rezonansu magnetycznego w nadchodzącym tygodniu. Spodziewam się że tym razem dostanę dobre wiadomości. Tymczasem ciągle myślę o wysokich kosztach mojej rehabilitacji, leków, rezonansu, badań krwi. To w sumie około 4900 zł. A ostatnio ceny wzrosły, co wcale nam nie pomaga. Wiem tylko, że warto, bo mogę cieszyć się każdą chwilą życia.

Ostatnio miałem wystarczająco dużo energii, żeby zająć się moją ulubioną rzeczą na świecie - zabawą z dziećmi! Później dałem nawet koncert i mogłem рosłuchać romantycznej Sonaty Camille Saint-Saëns'a. Co za przyjemny wieczór!

Wszystko to jest możliwe dzięki takim ludziom jak Wy, którzy mi pomagają.  Z głębi mojej psiej duszy gorąco dziękuję Wam wszystkim, za Wasze wielkie serca!"

"Niedawno obudziłem się w nocy, bo poczułem łaskotanie. Obok zobaczyłem kogoś świecącego jasnym światłem, tak jasnym, że nie mogłem na niego patrzeć długo. Delikatnie i z wielką miłością w oczach, głaskał mnie swoimi skrzydłami...  

Rano myślałem, że to był tylko sen, dopóki nie usłyszałem, że to, co miałem to był ciężki i rzadki przypadek. Kilku mędrców długo drapało się w głowę, zanim w końcu orzekli, że to jednak łagodny guz i na tą chwilę nie ma potrzeby radioterapii.

Serce mi waliło z radości! Przydarzył mi się prawdziwy cud, wystarczyło go mocno chcieć. Byłem tak szczęśliwy, że zacząłem biec z radości, ale... tylne nóżki mi się poślizgnęły i upadłem. Zrozumiałem, że jeszcze nie mogę biegać. Potrzebne mi są specjalne ćwiczenia i masaże przez parę miesięcy. 

Niektóre rzeczy w życiu dzieją się cudownie, a na inne trzeba ciężko pracować. Będę ciężko pracował z doświadczonymi rękami, aby znów móc biegać. Wierzę, że mogę!"

Taką wiadomość dostaliśmy od Roski - to wspaniały pies i ma wspaniałą opiekunkę, która kocha go i wierzy, że uda się otworzyć Wasze serca na dalszą pomoc. Tak więc nadal zbieramy środki, które zostaną wydane na konieczną rehabilitację (mamy nadzieję, że jej koszt wyniesie około 1 tys. zł). Roska otrzymuje cały czas drogie lekarstwa - to koszt prawie 1200 zł miesięcznie.

Wymaga także badań krwi, ciśnienia, moczu, co 3 miesiącu musi mieć robione badanie mri, co miesiąc musi być w Warszawie na konsultacji u onkologa. Dlatego w imieniu Roska bardzo prosimy o dalszą pomoc - tak wiele udało się osiągnąć, ale bez dalszego leczenia pójdzie to na marne. 

Prosimy pomóż nam pomagać temu dzielnemu psiakowi!

Pięć dni temu miałem niemożliwe trudny zabieg, o którym Wam mówiłem. Wasza dobroć umożliwiła pokrycie aż połowy kosztów operacji! Nie zapomnę tego, a kiedy się spotkamy, to obliżę wam ręce dziękując.
Podczas zabiegu okazało się, że guz naprawdę chciał mnie zabić i mocno przyczepił się do rdzenia kręgowego. Ręce pełne doświadczenia cierpliwie usunęły go w całości. Potem bolało tak, że niewiele co pamiętam z tego okresu. Grzbiet spuchł, a tylne łapki odmawiały mi posłuszeństwa, tak że nie mogłem samodzielnie poruszać się. Dobrze pamiętam, jak w końcu zobaczyłem moją dwunożną i ucieszyłem się tak, że chciałem od razu biec do niej. Jednak nie mogłem. Mój ogon nie merdał i zostałem w miejscu, byłem zmęczony i obolały.Potem okazało się, że jestem już w domu. Zaczęły się dni z karmieniem łyżeczką, zimnymi kompresami, ćwiczeniami... Każdy dzień jest wyzwaniem. Widziałem smutek dwunożnej, jak jej zależy na mnie, jak ona mnie akceptuje w moich najgorszych stanach, więc postanowiłem sobie twardo że będę żył, cokolwiek by się nie działo!

Teraz moim celem jest dojść do siebie jak najszybciej, by rany zagoiły się i żeby przygotować się do radioterapii. Na pewno nie będzie to tak łatwe, jak zabawa z patykiem, ale obiecałem dwunożnej żyć.
Mocno się martwimy, bo nie mamy jeszcze wystarczającej ilości pieniędzy na dalsze leczenie, ale wierzymy w świąteczne cuda i w otwarte serca!