Na ratunek stoczniowego Zbója

Pojawił się w stoczni prawie dziesięć lat temu jako dorosły kot. Na pewno kiedyś miał dom. Nie wiadomo, w jaki sposób go stracił, czy po prostu zapędził się w celach romansowych, czy bardziej prawdopodobne, że ktoś go tu podrzucił. Wtedy dawał mi się głaskać i dlatego szukałam mu domu, ale niestety nie znalazłam.

Kot był wtedy jeszcze młody, nie kastrowany, więc zachwycił się wolnością, walczył o teren z dzikimi kotami, biegał za kotkami, bo wtedy jeszcze nie wszystkie były wysterylizowane. Po paru latach zaczął chorować, już nie był taki macho. Wtedy jedna z pracownic stoczni zaczęła wpuszczać go na halę, jego i jeszcze jednego kota Zezola, który niestety już nie żyje. Koty miały tam ciepłe miejsce do spania, a nasza Fundacja zapewniała karmę. Niestety kierownik hali nienawidził kotów i pewnego razu okratował okna a karmę wyrzucił.

Kotom w stoczni nasza Fundacja zorganizowała domki z miasta i zapewniamy im też karmę, ale dla starszego kota to za mało. Potrzebuje ciepła, potrzebuje leczenia.

Zbój, bo takie imię kiedyś dostał, coraz gorzej znosi pobyt w stoczni, cały czas ma koci katar. Boję się, że już niedługo może być za późno na pomoc dla niego. Zawsze boję się, że już nie przyjdzie, płakać mi się chce, jak widzę go w ciężkim stanie, gdy smarka, charczy i ma zapadłe boki. Na osłabionego kota czyhają lisy i kojoty. Na szczęście udało nam znaleźć mu dom, teraz trzeba zrobić badania: krew, testy na choroby zakaźne, wyleczyć ząbki, koci katar.

Prosimy, pomóżcie Zbójowi zażyć spokoju i ciepła w prawdziwym domu. Niech starość nie będzie koszmarem a Zbój niech na starość zostanie kanapowcem.